Gecənin qaranlığında, tək başıma, yarıuzanmış... Yüngül küləkdən cırıldaya-cırıldaya açılıb bağlanaraq sanki düşüncələrimi mismar kimi ürəyimə vurur. İçimdə iyrənc bir aqressiya yaradır. Ruhumu oxşayan, cismimi sakitləşdirən külək isə pəncərədən içəri daxil olub hərəkətsiz otağımı hərəkətə gətirir. Tam da o hadisələrin, o lənətli hadisələrin başlandığı an – Le`Beatrice meydanında “Hey, Bardamu” çağırışı eşitdiyim o an gözlərimin qarşısında canlandığında birdən qapının ürküdücü bir səssiz səslə açıldığını hiss etdim. Qapını yenə kilidləməmişdim. Dostoyevskinin xoşbəxt insanlar haqqında dediklərini xatırlayıb özümü bu xaraba zülmətdə bir anlıq xoşbəxt hiss edib, özümə təsəlli verdim. Çöldən gələn zəif işıq arxadan düşdüyü üçün qaraltıdan başqa bir şey seçə bilmədim. Hər zamankı hissiyyatsızlığım üzərimdə idi. O qoca, xəstə görünüşlü, çəlimsiz məxluq gəlib tam çarpayımın önündəki stulda oturdu. Üzünü seçə bilirdim artıq. Ama yarısını. Çöldən gələn işıq sadəcə yarısına həyat verirdi. Yenə qüsursuz dərisi, dərinliyində bir tülkü olan parlaq, bunu gizlətmək üçün linzalı gözlər, insanı heyrətləndirən üz cizgiləri, göz alan uzun, düz, göz qamaşdırıcı parlaq saçları. Yenə üzbəüz oturub, gözünü mənə zilləyib, günahsız yerə həbsə düşmüş leopard kimi çarəsiz, qəzəbli və kin dolu baxışlarla mənə baxırdı. Vecimə almayıb siqaretimdən aldığım zövqü bölmək istəmirdim,amma bölməmək mümkün deyil. Onun varlığı, onunla bir otağın havasını ciyərlərimə çəkməyim, onunla bir məkanda olmağım belə məni qıcıqlandırır. - yenə niyə gəldin? Nə İstəyirsən?
- ...
- Axı niyə başa düşmürsən? Neçə dəfə səni döyüb, söyüb yola salmalışam, amma hər dəfə məni ən sevdiyim vaxtda narahat etməklə vəzifələndirilmiş kimi gəlib gözümün qabağında oturub bütün əsəbimi oynadırsan. Bu vaxtacan dediklərimdən, yumruqlarımdan bir dərs almamısan. Bilirsən niyə?
- ...
- Mən bilirəm. Çünki sən həqiqət axtarışındasan. Sən məndən həqiqətləri eşidəndə əl çəkəcəksən. Amma bilmirəm hardan başlayım.
Inanılmaz əsəb məni boğurdu. Çünki qol gücü ilə başa sala bilmirdim mən bunu. Və məni sonsuz hiddətləndirən şeyi eləməli idim indi. Ürəyimi bulandıran, sinir sistemimi bərbad edən.... ürəyimi boşaltmalı bütün həqiqətləri deməli idim. Qusmalı idim indiyəcən içimdə qalanları, demək istəyib də demək isəmədiklərimi. Hamısını deməli idim. Amma bu zamansız gəlişdən o qədər narahat olmuşdum ki, hardan başlayacağımı bilmirdim....
Nə abırsızsan sən? Nə qanmazsan? Heç sənin kimisini görməmişəm. varlığını insanlar səhv salıblar. Sənin kimi bir fahişəni ilahiləşdirib adını “sevgi” qoyublar. Sən bilirsən nəsən? Sən varsan? Ya kiminsə uydurmasısan? Yoxsan sən! Uydurmasan!
Yatağımın yanında stolun üstündəki stəkanın suyunu onun üzünə tökdüm və dəsmalla sərt şəkildə sifətini sildim, başından parikini çıxardım. Çopur çopur, sivilcəli iyrənc sima qarşımda canlandı.
- Sənin əsl üzün budur. Iyrənc, diksindirici, itici. O axmaqlar səni belə gözəl görürlər. Eh, korlar... əsl üzünü görə bilmir, sənin simana aldanır, onunla öz alçaq, qorxulu niyyətlərini pərdələyirlər, səni ülviləşdirdikləri adın altında gizlədirlər. bir çox fəqli, bilmədikləri və ya bildirmək istəmədikləri adları gizləyirlər, sənin sifətini gizlətdiyin kimi. Cinsi istəklərsən sən. “Sevmək” dedikləri “səninlə yatmaq istəyirəm” deməkdi. Özünü mənim qabağımda təmizə çıxarmağa çalışma. “Sevgi” süni seçmədi. Podyum kimi. Ən gözəli hansıdı? Mənə ən uyğunu hansıdı? Niyə görə “bu mənlik deyil”, “o sənə uyğun deyil” kimi ifadələr işlənir? Çünki sevgi deyə pərdələdikləri bir podyum kimidi.... gəlirlər, keçirlər və sən birini seçirsən. “Sevgi” yalandı. “Sevgi” dedikləri yoxdu. Cinsi istəklər var. Sevgi – sadəcə səninlə yatmasını istədiyin fahişəyə qarşı duyduğun hisslərin məcmusudur. Insanlar aldanırlar. Özləri özlərini aldadır, özlərinə bir hekayə uydururlar... Bu mövzuya qayıdacam... hamı sevdiyini düşünür. Çünki budur o kiflənmiş içlərini, ölmüş insanlıqlarını çiçəkləndirən... Adını qoyduqları... Odur onların ağlını başından alan... Ya da sosial kompleksleri belə adlandırırlar... Ailə qurmağa layiq ən ideal insan. Heç kimin yanında üzü qara olmuyum, ailəm də şad olsun. Sosial ailə qurma kompleksi. Heç kimin qabağında peysər çıxmıyım. Heç kim mənə pis baxmasın. Və ya bir istək olaraq çıxırsan ortaya. Ya da bir prinsip. Əksər vaxt da bir alışqanlıq olaraq. Simpatiya şəklində yol tapırsan insanların ürəyinə. Cənnətə girmək üçün ilan cildinə girmiş şeytan... sonra işğal edirsən bütün qəlbini, bütün ruhunu, bütün varlığını... insanların ən dəyərli şeylərini alırsan onlardan. ən zəif anlarında tutursan onları. Yüksək depressiya həddində. Elə bir zamanda insanlar öz şüurlarında uydurma hisslər sərgiləyirlər ki (ad tapa bilməyib “sevgi” dedikləri). Elə bir şəkildə çıxırsan ki qarşılarına onlar bütün dualarının qarşılığının səndə olduğunu düşünürlər. bu vəziyyətdən çıxış yolu olaraq göndərilən bir mələk olduğunu... onları bu vəziyyətdən çıxaracaq qurtarıcının sən olduğunu zənn edirlər. bilmirlər ki bataqlığın dibində onları udmağa hazırlaşan qumu sənin ciyərlərinə sorduğunu. “Səni gözləyirəm”... qaçanı qovarlar deyib “əlim səndə” deyib qaçırsan. O axmaqlar da qaçırlar sənə çatıb kəpəkli başıvn görmək ümidilə. Orda gözəlliklər doludu ümidilə....
Kin var gözlərində. Insanların saf, körpə hisslərini tapırsan. AİDS kimi seçirsən və onları məhv edirsən. Eritrositlərin gözlərinə pərdə çəkirsən. Və onları danışmağa məcbur edirsən... bilirsən ən mənasız hadisənin belə romana çevrilməsi üçün sadəcə onu danışmağın kifayət etdiyini. Və bu insanların özlərini roman qəhrəmanı kimi hiss etmələrinə səbəb olur. onlar da hadisələrin o cür olacaqlarını zənn etdikləri gün evlərinin yıxılmağı rəsmiləşir. Onlar artıq reallıqdan ayrılırlar hətta bəzən üz döndərirlər. xəyallarda batmağa başlayırlar. Həqiqətlərin insanın gözündə 0-a düşdüyü gün onun sonu başlayır. Və sən yarpaq kimi onları yuxarı dartırsan. Zəif anında, özünü yarımçıq hiss etdiyi anda çıxırsan qabaqlarına. Sənə özlərinin tamamlanmamış yarısı deyirlər və adını “sevgi” qoyurlar. Çox alçaqsan... Aşşağılık fahişə. Bax bu dediklərimsən sən. “sevgi” deyil, bu hisslərin qarışığısan. Kim gedib kiməsə sənilə yatmaq istiyirəm deyər? ya da sən mənim həyat yoldaşım olacaq ideal insansan deyər? Hə? Bir insan sevgi əzabı çəkirsə, o səndən (hər hansı bir şəxsdən) yalnız o yaranı sarımaq üçün istifadə edə bilər. bunu kiməsə deyə bilərsən? Bu xəstə, yaralı, çürümüş ət qoxulu, ürək bulandırıcı fikirləri.... bax bu sənin əsl, silinmiş simandı. “sevgi” deyə ad qoyduqları bu hisslərdən biri isə sənin əvvəlki, cazibədar sifətin idi. Öz dayaz, mənasız, xəstə fikirlərinə bir dərinlik, bir məna gətirirlər onlara “sevirəm” deməklə...
