Deyingənlərin blog'u Azərbaycan bloqlarında boş-boş deyinirlər, Bizdən fərqli olaraq...

 “Charles Bukowski kişinin xatirəsinə həsr olunur.”
  
   Məqaləmə başlıq tapmaq kimi bezdirici bir şey düşünsəm də ağlıma gəlmir, əslində əsas məsələ başlıqdan başlayır, sonra kəlimələr rahat tökülür sətirlərə, cümlələr Nil çayı kimi axır, sonda da delta yaradıb ora-bura parçalanır, hər oxuyucu sonda mənanı və nəticəni müxtəlif cür qavrayır yəni demək istədiyim. Hər kəsin canı cəhənnəmə, nə qədər yaxşı yazdığımı düşünsəm də, bəzən reklam etməyə həvəs olmadığından dolayıdır ki, məqalə oxunmur, bəlkə də siyasi axmaqlıqlardan yazmadığımdan, başlığa müxalifət, iqtidar yazmadığımdandır. Hər yazıçı zatən yaxşı yazdığını düşünür, lazımsız eqolar, yalnızca yazdığını düşünür, nə yazdığı önəmli deyil, təki cəlbedici başlığı və reklamı olsun. Pivə götürdüm soyuducudan və keçdim kompüterin qarşısına, yazmaq rahatladır, düşünmədən yazıram, və arada ölmüş yazıçılardan oxuyuram, canlıları bəyənmirəm, məndən yaxşı yaza bilməzlər, canım.. Maraqlıdır, hər kəs ağıllı olduğunu düşünür, içi mən qarışıq, hər kəs patriot olduğunu, tanrının orada bizi gözətlədiyini, və ya elə bir şeyin ola bilməyəcəyini, yaxşı öpüşdüyünü, daha zövqlü olduğunu, böyük filosof olduğunu düşünənlər belə var. Hər kəs nəyəsə əmindir, lənətə gəlmiş boşbaşlar. Filosofları da sevməm, filləri sevmədiyimdən deyil, onlar da yekəbaşdırlar. Hərə bir fərqlilik edir, ad qoyub gedir, insan sülaləsini dəyişmiş görmürəm amma, o zaman nəyə lazımdınız ey başbilənlər, ortada səmərə yoxsa faydalı iş də olmamış deməkdir. Ümumiyyətlə sevmirəm boş danışanları, nəyisə öyrətməyə çalışanları, bekarçılıqdan yazdıqlarını düşünürəm, və hər kəs şöhrətpərəstdir, özündən sonra iz qoymaq istər, ölüb torpaqda çürüsə də, yandırılıb külü havaya sovurulsa da, ölümündən sonra barəsində danışılmağını istər, nə önəmi, mənə deyin nə önəmi bütün bunların, götünüz havada qalacaqsa altına düzəltdiyiniz oturacağın bir küncdə qoyulub ona tamaşa edilməsinin nə xeyri, heç cür anlamadım.

We’ve gone too far now
We fell to deep...
                          (Caliban)

-Gəlmireeee, nəsə yazmaq gəlmir içimnən, Alim.. nə məsələdi görəsən? Noolub mənə??? Heç belə olmamışdı axı....
     Blog`u açdığımız günnən 2 aya yaxın vaxt keçənnən sonra axşam həyətdə oturub, notebookun qabağında bunları yazacaq imişəm deməkki, söhbəti dialoqla başlayıb sanki Alimlə üzüzə oturub hansısa yağışlı və küləkli gündə oturub dərdləşirmişik, bütün ruh düşkünlüyümü ona danışırmışam kimi bir vəzyət vəsf eləmək istiyirmişəmmiş... nə əclaf adamam mən a kişi? Dostoyevskinin sözü olmasın demək gəldi içimnən, deyəndə, yadıma düşdü ki heç həqiqətən də onun sözü deyilmiş... hər nəysə Dostoyevskinin də o sözü deyənin də... yazıçılar niyə daima qeyri-standart standartlığa qaçırlar anlamıram, nə onları cəlb eliyir burda başa düşə bilmirəm. həmişə belə mistik, cəlbedici, qeyri adi (olduğu qədər də adi), nə bilim əndrabadi şeylər yazmaq istiyirlər. noolur ki onda? Oxucu oxuyub da “uy blyaaaa.... nətttərrrr yazıbəəəəəə köpəyuşağı” deyəcək deyə dalıvı dağıdıb xəyal dünyavın dibinə baş vurub, orda qalan yosunnarı  klavyaturaya tökməkdə nə var axı? Nədir bu hakimiyyətlə dava, nədir bu sosial problem eşqi, nədir bu siyasi cərəyan, dini cərəyan həvəsi? Eyni mövzular çürüyə çürüyə dərinliyini də itirib. Post modernizm, plyuralizm gəlib guya... hardadı? Heç mən görmədim onu...  Plyuralizm fərqli mövzuların işlənməsidi.... Daha fərqli mövzudu deyib onu iyrəniləcək dərəcədə təkrar olunması yox. Daha bunun nəyi fərqlilik oldu ki? Nəyi rəngarənglik oldu bunun? Din`i`zmləri gətirdilər hər şeydə rəngarənglik var bir burda yoxmuş kimi..  başdandı bloglar, facebuk səyfələri, notlar.... Türk rus saytlarındakı məqalələri tərcümə eləyib yerləşdirmək rəngarənglik yaratmaq və böyük bir fəaliyyət hesab olunmağa başlandı. Və bir iki savadsız cahil dindarı yerində oturtmaq isə əməlli sosial xidmət oldu... rok`a rep`ə qulaq asmaq, təzə saç modelləri, geyimlər, emo tərzləri fərqlilik sayıldı, ama takdir edərsiniz ki, hamıda eyni olan şey səninlə mənim aramda fərq deyil.... bilirəm 4 5 ay sonra hamı bunu deyəcək və hamı yenidən əvvəlki sadə azərbaycanlı geyiminə dönəcəklər artıq fərqliliyi yaradan bu olduğu üçün ama onda da hami elə olanda (təkcə geyim olmasın elə hər şeydə) da o adiləşəcək artıq.... və o zaman Bardamu` artıq çoxdan bu dünyadan köçmüş olacaq və bunu dərk edənlər, onu başa düşənlər və tanıyanlar da onun ruhuna bir xeyir dua göndərərlər yəqin... nədir bu fərqlilik eşqi? Nədir bu yarışmaq həvəsi? Pathman`nan fərqli olaraq mənim üçün həyatda ən üzücü şey insanların qalib gəlmək üçün öz mənəviyyatlarını itirməsidi...

Yaponiyada zəlzələ, insanlar qırılır, "Pray for Japan" edirik, Somalidə aclıq, uşaqlar qırılır, "Pray for Somali" edirik, Azərbaycanda bədbəxtlik, insanlar insan ola bilməməkdən əziyyət çəkir. Birinci özümüzə pray etməliyik ki, cəmahət oyansın, üzünə su vursun, özünə gəlsin. Pray edək ki, insanlarımız haqqlarını tələb edə bilsin, tələb edə bilməsə də şəraitə uyğunlaşıb yaşaya bilsin, ortada qalmasın vallah.. Dua edək ki, cəmahət Qarabağ probleminin həll edilməsinə dəstəyini, hakimiyyətə etirazını facebookda bildirməklə bekarçılıq etməsin, xeyirli işlə məşğul olsun. Pray edək ki, anti nəyəsə hərəkatlarımız genişlənsin, məntiqəuyğun davransın, ya aksiya keçirilməsin, ya da hamı birlikdə ayağa qalxsın. Pray edək ki, türk filmlərinin dilimizə dublajı yığışdırılsın, telekanallarımız pəhriz vasitəsi olmaqdan çıxsın, "kaybedenler kulübü","qınayaq" zad çürüdülüb mazgimiz sevilməsin, həyatını qıztutmağa sərf edənlər qızdan bol olub əziyyət çəkməsin,